این روش تحت حمایت DARPA توسط دکتر کارل دکارد از دانشگاه تگزاس در سال ۱۹۸۰ پایه گذاری شد . دراین روش از یک لیزر پر قدرت برای ذوب پودرذرات ریز پلاستیک ، نایلون ، پلی استر، فلز ، سرامیک و شیشه در نقاط مشخص شده استفاده می گردد و بعد از عمل ذوب هر لایه از مواد ، لیزر به سطح لایه بعدی منتقل شده و از پیوست این لایه ها جسم سه بعدی حاصل می گردد. در این روش به علت عدم تابش لیزر به نقاط غیر ضروری پودر باقیمانده در پایان زمان پرینت سه بعدی جهت چاپ سه بعدی قابل استفاده می باشد .
از مزیتهای استفاده از ذرات پودر جامد در این روش این است که به اجزای اضافی نگه دارنده به عنوان ساپورت نیاز نمی باشد که منجر به خلق اجسام بسیار پیچیده و بدیع می گردد ، ضمناً اجسام ساخته شده با این روش دارای بالاترین استحکام در بین انواع روشهای پرینت سه بعدی هستند . و از معایب آن قیمت بالای پرینتر سه بعدی مربوطه می باشد که موجب شده کاربرد این روش در تکنولوژیهای (های تک ) که ارزش افزوده بالائی دارند توجیه پذیر باشد .