یک نکته جذاب درباره پرینتر های سه بعدی این است که اساس عملکرد آن‌ها شبیه به تاربافی عنکبوت است.

عنکبوت با بزاق خود تار به تار می‌تند، و چاپگر سه بعدی نیز به همان روش با متریال، لایه لایه چیزی را می‌سازد.

این ویژگی باعث می‌شود بتوان پرینتر سه بعدی را نوعی طراحی بیونیک(Bionic Design) دانست.

اما این نوآوری چگونه به پایداری محیط زیست کمک می‌کند؟

اول اینکه متریال مورد استفاده برای پرینتر سه بعدی از نظر محیطی بهینه است.

مثلا یکی از متریال های مصرفی PLA است.

متریال “PLA” یا پلی لاکتیک اسید، نوعی ترموپلاستیک جدید است.

چرخه مولکولی PLA در برابر متریال های سنتی:

یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های PLA، چرخه مولکولی کوتاه آن است.

تولیدکنندگان این متریال از منابع طبیعی مانند نشاسته ذرت یا سیب زمینی استفاده می‌کنند.

همین باعث می‌شود ساختار شیمیایی PLA در طبیعت طی ۶ ماه تا ۲ سال تجزیه شود و دوباره به مواد اولیه طبیعی برگردد.

این یعنی PLA با چرخه زیستی هماهنگ است و در نهایت به خاک و محیط طبیعی بازمی‌گردد، بدون آنکه آلودگی ماندگار برجای بگذارد.

در مقابل، متریال ها و روش‌های سنتی ساخت، عمدتاً بر پایه پلیمرهای نفتی هستند.

این مواد چرخه مولکولی طولانی و پایدار دارند و به‌سختی در طبیعت تجزیه می‌شوند. به همین دلیل اثرات مخرب زیست محیطی بسیار بیشتری دارند.

کاهش ضایعات:

دانشجویان طراحی صنعتی، معماری، مکانیک و پزشکی با استفاده از متریال‌های پرینت سه بعدی می‌توانند ایده های خود را به سرعت به مدل واقعی تبدیل کنند.

پرینت سه بعدی به دانشجویان امکان می‌دهد فقط به اندازه نیاز خود متریال مصرف کنند.

این ویژگی باعث می‌شود ضایعات تولیدی کاهش یابد و استفاده بهینه از منابع شکل بگیرد.